Ζητείται Ελπίς…
Γράφει ο Βασίλης Γιαννούλης
Ήμουν δεν ήμουν 13 ετών όταν ζητήθηκε από τους μαθητές της τάξης μου στο σχολείο να διαβάσουμε ένα βιβλίο και να γράψουμε περίληψη στις διακοπές του Πάσχα.
Είχα πάει λοιπόν στη βιβλιοθήκη του σχολείου να διαλέξω βιβλίο..
Μου κίνησε το ενδιαφέρον ένα μικρό βιβλιαράκι, και σαν παιδί που ήμουν ήθελα να “λουφάρω” στις διακοπές (!!), το οποίο λεγόταν “Ζητείται Ελπίς”…
Χωρίς να γνωρίζω το περιεχόμενο του βιβλίου ( και για τον λόγο που προανέφερα ), διάλεξα το συγκεκριμένο για την εργασία μου…
Περνούσαν οι μέρες και κάποια στιγμή έπρεπε να το διαβάσω. Ήταν μικρές διάσπαρτες και αυτοτελής ιστορίες.. Ας σας πω όμως δυό λόγια για το βιβλίο πριν συνεχίσω…
” Αυλές, ράγες, έρημοι δρόμοι, γειτονιές, καφενεία, γραφεία, στρατόπεδα, λεωφορεία σκοτεινά, παλιά τετράδια, περιοδικά, εφημερίδες, λαχεία, σκισμένα χαρτιά∙ μ’ αυτά και άλλα ταπεινά υλικά δείχνει να συναρμολογεί τις ιστορίες του ο Σαμαράκης σ’ αυτό το πιο τρυφερό και ίσως πιο σπαρακτικό απ’ όλα τα βιβλία του. Οι ιστορίες στο Ζητείται Ελπίς είναι παραπάνω από συγκινητικές. Έτσι ίσως εξηγείται που απ’ το σύνολο του έργου του αυτές εδώ οι ιστορίες έχουν διαβαστεί από όλους όσοι υπήρξαν παιδιά και επιμένουν να διασώζουν μέσα τους την παιδικότητα του φρονήματος, του δέους, και της αγάπης για τον κόσμο και τα πράγματα. Αλλά είναι και απεγνωσμένες αυτές οι ιστορίες με τα χιόνια και τα τρένα και τις ομίχλες, και γι’ αυτό έχουν την εντιμότητα, αλλά και το δικαίωμα και τη γενναιότητα να ζητούν ελπίδα αυθεντική και ακέραιη, αυτή που ο άνθρωπος τη ζητά μόνο όταν απελπιστεί, μόνο όταν κοιτάξει κατάματα το ζόφο της απόγνωσης. Στο ομότιτλο διήγημα, ένας τέτοιος άνθρωπος, ένας εκλεκτός της απόγνωσης, μπαίνει στο καφενείο και σ’ ένα σκισμένο χαρτί τολμά και γράφει: «Ζητείται ελπίς». Μήπως αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ήδη ο Αντώνης Σαμαράκης; Μήπως δε συνοψίζεται όλο το έργο του σε αυτό το βαθιά ανθρώπινο, αποφασιστικό και αδιαπραγμάτευτο αίτημα για ελπίδα και πίστη και αγάπη για τον άνθρωπο όλων των εποχών και όλων των τόπων; “
Απ ότι καταλάβατε είναι ένα βιβλίου του Αντώνη Σαμαράκη. Επιτρέψτε μου να σας αναφέρω ένα απόσπασμα από την αγαπημένη μου ιστορία ( αν θυμάμαι καλά ήταν η τελευταία και το απόσπασμα θα είναι η δική μου εκδοχή γιατί έχω χρόνια να διαβάσω το βιβλίο).
Ήταν ένας άστεγος και κακόμοιρος άνθρωπος ο οποίος είχε χάσει κάθε ελπίδα και ίχνος αισιοδοξίας από τη ζωή και τα είχε ψιλοπαρατήσει… Μπήκε στο καφενείο, διάβασε την εφημερίδα «…μάχες,ραδιενέργεια,αυτοκτονίες…». Σκέφτηκε πως ο κόσμος πηγαίνει προς το χειρότερο, δεν έχει αλλάξει καθόλου. Ακόμα πως ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος πλησιάζει. Δεν είχε πια ελπίδα, κάποτε είχε πιστέψει πως κάτι μπορεί να γίνει, πίστεψε σε ιδεολογίες. Δεν είχε ελπίδα έκοψε ένα χαρτί και έγραψε «Ζητείται Ελπίς».
Αυτό το διήγημα με άγγιξε και είπα εκείνη τη στιγμή ότι δεν θέλω ποτέ να γίνω φτωχός.
Σήμερα ξαναφέρνω στο μυαλό μου εκείνη την ιστορία και βλέπω τρελές ομοιότητες.ΠΟΣΟΙ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Σ ΑΥΤΗ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ?? ΠΟΣΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΝ Σ ΕΝΑ ΧΑΡΤΑΚΙ ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ???
ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΛΕΜΑΩ ΛΟΙΠΟΝ!!
ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΦΤΩΧΕΙΑ-ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ-ΕΛΕΙΨΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ-ΠΡΟΔΟΣΙΑ-ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟ…
ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΗ!!!
ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΗ ΚΑΙ ΕΝΩΤΙΚΗ!!!
ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΧΑΣΜΕΝΟΙ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ??? ΑΦΟΥ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΝΑ…ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!!
ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΩ ΠΟΤΕ….ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΠΑΝΤΑ…ΓΙΑ ΣΕΝΑ…ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΛΛΑΔΑ..
Η Γνώση είναι καλό να Διαδίδεται για να γίνεται Ιδέα …
Κοινοποίησε την Προσπάθεια μας…
Για να είστε ενημερωμένοι συνεχώς το Πολεμικό Ημερολόγιο και στο Facebook
Κάνωντας LIKE ΕΔΩ
Leave a Reply