Στο “μαντρί” του ΚΚΕ δεν χρειαζόταν καν να βγεις έξω από αυτό, για να σε φάει ο “λύκος” …Το “μαντρί” είχε τους δικούς του “λύκους”, οι οποίοι ήταν χειρότεροι απ’ όλους τους άλλους που βρίσκονταν εκτός “μαντριού”. Είχε “μαντρόσκυλα” τόσο αιμοβόρα και κακόψυχα, που όλοι οι “λύκοι” αυτού του κόσμου φαίνονταν μπροστά τους άκακα “μηρυκαστικά”. Οι παλιοί κομμουνιστές πιο πολύ φοβούνταν αυτά τα κομματικά “μαντρόσκυλα” παρά τον πιο σκληρό φασίστα. Ο Γλέζος ήταν ένα τέτοιο φανατικό και αιμοβόρο “μαντρόσκυλο” …Ο “αγαπημένος” του αρχηγού.
…Ήταν ο σκληρός Διευθυντής του σταλινικού Ριζοσπάστη στα χρόνια του Εμφυλίου …Ήταν το αιμοβόρο “μαντρόσκυλο” του “αρχιποιμένα” Ζαχαριάδη …Ήταν υπεύθυνος “προπαγάνδας” και άρα αυτός, ο οποίος επέβαλε την κοινή “άποψη” των σταλινικών στην πιο “αρχηγική” περίοδο τού πιο αρχηγοκεντρικού κόμματος που γνώρισε ποτέ ο τόπος …Του σταλινικού “κόμματος”, το οποίο ήταν απόλυτα υποταγμένο στον αρχηγό του και ο οποίος ήταν απόλυτα υποταγμένος στη Μόσχα …Του σταλινικού κόμματος, το οποίο αποδεδειγμένα —γιατί έτσι συνέφερε στο ψυχροπολεμικό παιχνίδι— επιδιδόταν σε κατασκοπεία εις βάρος της Ελλάδας.
Ο Γλέζος, δηλαδή, ο οποίος σήμερα “κράζει” σαν κοράκι που παριστάνει τον έφηβο, όχι απλά “τσαλάκωνε” συνειδήσεις και δεν σεβόταν ελευθερίες απόψεων, αλλά επέβαλε και την αντιπατριωτική δράση στα “πρόβατα” της δικής του “στάνης”. Ο Γλέζος ήταν αυτός, που, ως διευθυντής του Ριζοσπάστη —και από ιδεολογική “πίστη”— μύριζε της “πορδές” του Ζαχαριάδη ή των μεθύστακων της Μόσχας και όχι μόνον “ορκιζόταν” ότι αυτές μύριζαν “αγιόκλημα”, αλλά θύμωνε και “κατήγγειλε” όσους δεν συμφωνούσαν μαζί του.
Αυτή ήταν η “Αριστερά”, την οποία “γνώρισε” ο ορκισμένος σταλινικός Γλέζος. Αυτή ήταν η “Αριστερά”, την οποία υπηρέτησε ο αξιωματούχος της ΚGB Γλέζος. Αυτή ήταν η “Αριστερά”, της οποίας τις απόψεις τις επέβαλε ακόμα και με τη βία στα μέλη της ο γκεμπελικός Γλέζος. Αυτή ήταν η μόνη Αριστερά, που γνώρισε ο Γλέζος …Ο απόλυτα υποταγμένος σε κομματικά όργανα Γλέζος, που σήμερα παριστάνει τον “επαναστάτη”.
…Ο σταλινικός αυτός, ο οποίος πήγε στην αλβανική “στάνη”, για να χαιρετήσει “αγωνιστικά” τον “σύντροφο” Χότζα. Αυτός σήμερα, εξαιτίας του Αλτσχάιμερ, εμφανίζεται να μην γνωρίζει την “Αριστερά” των “μαντριών” …Το “μαντρόσκυλο” του ΚΚΕ και τηςKGB …Ο πράκτορας της KGB, ο οποίος έζησε μια ζωή σαν “ήρωας” και “πατριώτης” Έλληνας …”Ήρωας” και “πατριώτης” κάποιος, που τη δημοκρατία και τον ελληνισμό τα χρησιμοποίησε όπως τον βόλευε. Τη δημοκρατία, ως γνήσιος σταλινικός, την πολέμησε με πάθος και όταν δεν μπόρεσε να την νικήσει, τη χρησιμοποίησε ως ανθέλληνας, για να κατηγορήσει τους μέγιστους των Ελλήνων. Αυτός, ο οποίος “χαιρέτησε” με την υψωμένη γροθιά του τον “δημοκράτη” Χότζα, είναι ο ίδιος που αρνήθηκε να τοποθετηθεί προτομή του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Πάρο, γιατί αυτός και ο πατέρας του “κατάργησαν” τη Δημοκρατία…”Κατάργησαν” τη Δημοκρατία ο Αλέξανδρος και ο Φίλιππος και την “ανέπτυξε” ο Στάλιν, ο Χότζας και το “βρακί” του Ζαχαριάδη.
Σε αυτό το σημείο δεν πρέπει να αδικήσουμε τον Γλέζο …Όλα κι όλα …Τιτανοτεράστιος είναι και ως εκ τούτου αντιλαμβάνεται τα πάντα διαφορετικά. Τα αντιλαμβάνεται με τρόπο τέτοιο, που δεν αφορά εμάς τους κοινούς “θνητούς” …Δεν αντέδρασε στο θέμα του Αλεξάνδρου και του πατέρα του από σταλινική μικροψυχία …Σαν αντιπάλους και ανταγωνιστές αντιλαμβανόταν τους αρχαίους βασιλείς της Μακεδονίας …Αυτός ήταν κάτι σαν συνάδελφος με τον Περικλή …”Συνδιαμορφωτής” με τον Περικλή της άμεσης Δημοκρατίας.
Για τον αναγνώστη, ο οποίος πιθανότατα δεν είναι μυημένος στα επιτεύγματα των μεγάλων “διανοητών”, θα πρέπει να πούμε ότι η Απείρανθος Νάξου είναι το πρώτο “απελευθερωμένο” κράτος του Κόσμου …τόσο από την αστική δημοκρατία όσο και από το προλεταριάτο. Με τον “ήρωα” και “διανοητή” Γλέζο επικεφαλής, γνώρισε την “Άμεση Δημοκρατία”. Για μερικούς μήνες η Απείρανθος ήταν το γαλατικό “χωριό” μέσα στο δυτικό και ανατολικό “Μπλοκ” …Η αδικημένη Απείρανθος, εφόσον η ιστορία δεν την “αποζημίωσε” με τη δόξα που της άρμοζε για το γέννημά της …Μια δόξα που την έδωσε απλόχερα στην Αθήνα του Περικλή ή στην Πέλλα του Αλεξάνδρου …αλλά τη στέρησε στην Απείρανθο του Γλέζου.
Ο Κακοχρονογλεζίξ ήταν ο αρχηγός της …Ο σταλινικός θαμώνας τής κρατικής Ασφάλειας και της KGB είχε “λαλήσει”. Κατάλαβε ο αναγνώστης από πού προέρχεται το μένος του για τον Αλέξανδρο; …Ανταγωνισμοί “ομοίων” είναι …Ήταν άτυχος ο Γλέζος, που γεννήθηκε μετά από τον Αλέξανδρο και δεν μπόρεσε να σκορπίσει ο ίδιος την άμεση δημοκρατία στον κόσμο …Ένα εγχείρημα, το οποίο το ξαναδοκίμασε στη σύγχρονη Αθήνα των “αγανακτισμένων”. Ανάμεσα στους τενεκέδες, που την “εφάρμοσαν” με τις ευχές του παρακράτους στην “Κάτω Πλατεία”, ήταν και ο Γλέζος. Εκεί ξημεροβραδιαζόταν και “σκεπτόταν” για το πώς θα λειτουργήσει το “δημιούργημά” του …Ο γέρος με την τσάντα, που νόμιζες πως ήταν δικαστικός κλητήρας …Ο άσχετος και ο πρωτόγονος σταλινικός. Με ένα μυαλό που έμοιαζε με σταλινικό “σφυρί”, ήθελε να “διορθώσει” έναν πολύπλοκο “μηχανισμό”, όπως είναι η Δημοκρατία.
Αυτός ο “διανοούμενος” επιστρέφει σήμερα “αγνός κι αμόλυντος”, σαν έφηβος. Βλέποντάς τον σήμερα να υπερασπίζεται με τόσο πάθος κάτι, το οποίο είναι γνωστό σε όλους ότι δεν ισχύει, καταλαβαίνουμε το ποιόν του ανδρός. Ένα τέτοιο πιστό “κομματόσκυλο” ενός αρτηριοσκληρωτικού και ανθελληνικού κόμματος, όπως το ΚΚΕ, επαναφέρει “μνήμες” με τη στάση του. Είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να έχει έστω και μία στοιχειώδη αλήθεια στη ζωή του; Ο άνθρωπος είναι περίπτωση. Ζει μέσα στο ψέμα και το απολαμβάνει. Δεν έχει διαχωριστικές “γραμμές” μέσα σε αυτήν τη ζωή. Πιστεύει στο ψέμα, ακόμα κι όταν το φτιάχνει μόνος του. Γι’ αυτόν τον λόγο λέμε ότι η σημερινή του στάση είναι αποκαλυπτική της ποιότητάς του.
Μας φαίνεται πλέον απολύτως λογικό να θέλουμε να επανεξετάσουμε όλες τις “μεγάλες” στιγμές της ζωής του …Τις στιγμές εκείνες, οι οποίες έγιναν “μεγάλες” μόνον εξαιτίας των δικών του μαρτυριών …Μιλάμε για απατεώνα …Εδώ “δούλεψε” τους συγχωριανούς του —οι οποίοι τον ήξεραν—, “πουλώντας” τους δημοκρατικά “φούμαρα”, θα είχε πρόβλημα να “δουλέψει” όλους εμάς μαζί, που δεν τον γνωρίζαμε; Έτσι κι αλλιώς δεν μας “συμπαθούσε” ιδιαίτερα …Από τους πιο σκληρούς παράγοντες του Εμφυλίου ήταν …Από τους “πρωτοπόρους” της “ανεξαρτησίας” της “Μακεδονίας”. Το γεγονός ότι ακόμα ζει και περιφέρεται ανάμεσά μας, οφείλεται σε “παραγγελιές” των ξένων πρεσβειών και όχι στην αγάπη του λαού.
Τώρα —και στα “τελειώματά” του— έρχεται και πάλι να προκαλέσει. Τώρα όμως είναι η ώρα να την “πατήσει”. Αυτός μπορεί να παρέμεινε το ίδιο σταλινικό απόβρασμα που ήταν πάντα, αλλά ο ελληνικός λαός έχει αλλάξει. Η τεράστια οικονομική κρίση και ένας μεγάλος αριθμός σκανδάλων έχει “αδειάσει” τα κόμματα από κόσμο και πολλοί είναι οι πολίτες αυτοί, οι οποίοι έχουν χάσει πλέον τις κομματικές παρωπίδες …Τις “παρωπίδες” εκείνες, οι οποίες ανάγκαζαν τον Έλληνα να λειτουργεί ενστικτωδώς και να υπερασπίζεται ό,τι θεωρεί “δικό” του και κατηγορείται από τους “άλλους” …Όταν δεν “άκουγε” τι του έλεγαν, αλλά προσπαθούσε να “δει” ποιος το έλεγε …Όταν αναζητούσε “καταγωγές”, προκειμένου να καταλάβει ποιος κατηγορεί τον “αριστερό” ή τον “δεξιό” παράγοντα.
Ο Γλέζος, μέσα στη “λίμνη” του Αλτσχάιμερ όπου “πλέει”, δεν κατάλαβε αυτήν την εξέλιξη.
.Δεν έπιασε τα μηνύματα των καιρών. Δεν κατάλαβε ότι ο χρόνος έχει αλλάξει “διάσταση” και ότι δεν συμφέρει ένα παλιό σταλινικό “γουρούνι” να φοράει τα αραχνοΰφαντα “πέπλα” της αγνότητας. Βλέποντας σήμερα την υποκριτική του δεινότητα να πιάνει επίπεδα “Όσκαρ”, είμαστε πλέον απολύτως βέβαιοι ότι έζησε για περισσότερο από μισό αιώνα σαν “ήρωας” πάνω σε ένα ψέμα …Στο ψέμα της αρπαγής της ναζιστικής σημαίας.
Γιατί το θεωρούμε ψέμα; Γιατί απλούστατα δεν έχει τις προδιαγραφές για να είναι αλήθεια. Αν ήταν αλήθεια, θα είχε την ανάλογη “πιστοποίηση”, την οποία όλοι οι εμπλεκόμενοι σε ιστορικά γεγονότα αναζητούν απεγνωσμένα. Όταν η αλήθεια είναι πραγματική και βολεύει, είναι πάντα “πιστοποιημένη”. Όταν δεν είναι πραγματική, ακολουθούνται “πατέντες”, οι οποίες υποκαθιστούν την ιστορική “απόδειξη”. Στη “Μπανανία” με το όνομα Ελλάς η αλήθεια είναι σχεδόν πάντα υποκειμενική. Η επιστημονική της επιβεβαίωση γίνεται μόνον όταν βολεύει το παρακράτος και τα ξένα “αφεντικά”. Μια τέτοια περίπτωση “ανεπιβεβαίωτης” και ταυτόχρονα “αναμφισβήτητης” αλήθειας είναι και η περίπτωση του Γλέζου.
Ο “ηρωισμός” του Γλέζου ποτέ δεν πιστοποιήθηκε για την αλήθειά του από κάποια επίσημη κρατική αρχή. Περίεργο δεν είναι αυτό; Ένα δημόσιο πρόσωπο τιμάται επί μισό αιώνα σαν ήρωας και το επίσημο κράτος δεν έχει γνώση τής πραγματικότητας που τον αφορά; Είναι βουλευτής του ελληνικού κράτους από το 1951 και θα έπρεπε —αν υπήρχε δόση “αλήθειας” στους ισχυρισμούς του— να γίνει μια επίσημη πραγματογνωμοσύνη από τις υπηρεσίες του στρατού, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις που γίνονται έρευνες και παίρνονται μαρτυρίες, προκειμένου να αποδοθούν τιμητικές διακρίσεις και παράσημα. Υπάρχει ο φάκελος της περίπτωσής του στη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού;
Ο “ηρωισμός” του Γλέζου, ο οποίος είναι γνωστός στο Πανελλήνιο, ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε από καμία επίσημη αρχή. Ποτέ δεν έγινε μια αναπαράσταση του όλου εγχειρήματος. Ποτέ δεν αναζητήθηκαν τα αποδεικτικά “στοιχεία”, τα οποία υποτίθεται αφέθηκαν στον χώρο του “ηρωισμού” και ποτέ δεν ανευρέθηκαν. Ο “ηρωισμός” του στηρίζεται στους δικούς του αναπόδεικτους ισχυρισμούς. Γιγαντώθηκε χάρη στις φήμες και τις διαδόσεις των σταλινικών συνοδοιπόρων τού παλιού διευθυντή τού Ριζοσπάστη και της Αυγής …Στις φήμες ενός μετρ του είδους, όπως είναι ο ίδιος …Στις φήμες υπέρ κάποιου, ο οποίος έχει εκπαιδευτεί από την KGBστην προπαγάνδα …Με συνεντεύξεις του ιδίου “πιστοποιήθηκε” ο “ηρωισμός” του. Η πιο σοβαρή “πιστοποίησή” του ηρωισμού τους ήταν ο “θαυμασμός” του Φρέντυ Γερμανού. Ήταν η εποχή που …”για να το “λέει” η τηλεόραση, μάλλον θα είναι αλήθεια”. Η τηλεόραση πράγματι το είπε και αυτό έβαλε χωρίς “εξετάσεις” τον Γλέζο στο “πάνθεον” των Ελλήνων ηρώων.
Τώρα, λοιπόν, που ο γέρος τα έχει “χάσει” και προκαλεί την κοινή λογική, καλό είναι να δούμε όλοι μαζί την περίπτωσή του. Τώρα, που έχουν “ξεθυμάνει” οι ιδεολογικές διαφορές, τα κομματικά συμφέροντα και τα “μαντριά” θυμίζουν ερείπια, καλό είναι να τα δούμε όλα με αντικειμενικό μάτι. Μέχρι τώρα όποιος αμφισβητούσε τον “ηρωισμό” του Γλέζου, ήταν “αντιδραστικός” και το έκανε για κομματικούς λόγους …Ήταν δεξιός, που μισούσε τα “παλικάρια” της Αριστεράς …Ήταν καπιταλιστής, που ήθελε να “λερώσει” τα φτωχόπαιδα των κοινωνικών αγώνων …Ήταν δωσίλογος, που ζήλευε τις “δάφνες” των αντιστασιακών. Τώρα, που έφυγαν τα “σύννεφα” της βλακείας και “πέθαναν” οι κομματικοί “λόγοι”, καλό είναι να δούμε τους αντικειμενικούς λόγους.
Η συνέχεια στην επόμενη σελίδα …
Leave a Reply